Bill Goodwin & No Selfie To Prove It

 

Het was ook een mooie muziekweek. Om te beginnen omdat hier al de hele week de door het Nederlands Jazz Archief uitgebrachte prachtplaat Johnny Come Lately op de stereo staat. Deze cd bevat een historisch verslag in audio van een legendarisch concert uit 1973 in Groningen waar Ben Webster onverwacht bezoek kreeg van lichtelijk beschonken Piet Noordijk, waarna de jazzavond een iets andere draai kreeg omdat Webster (op dat moment van zijn leven toch een beetje in de ‘zazazahh’ -fase van het toeteren beland) ineens ook een paar versnellingen groter moest trappen -om in wielrentermen te belanden. Noordijk loopt te klieren en te schmieren dat het aard heeft, en je hoort waarom jazz live zulke mooie muziek kan zijn -het gebeurt echt op dat moment, en als je mazzel hebt, loopt er een recorder mee. Schitterende plaat, check die shit.

En daarbij bleef het niet: gisteren mocht ik in het Bimhuis de live-streaming van Bimhuisradio  verzorgen voor een optreden van de behoorlijk goede New Yorkse cornettist Kirk Knuffke en zijn trio. Niet alleen was het een mooi optreden, waarbij Knuffke ook gedichten van Carl Sandburg zong en speelde (!), ook waren Kirk en zijn bassist Mark Helias plus drummer Bill Goodwin geweldig aardige mannen, die vol zaten met een goed humeur, rode wijn en mooie verhalen. Het was een eer om met ze te mogen spreken. Kirk was de beminnelijkheid zelve, en Mark Helias zat vol sterke grappen en killer-basslijnen, maar voor mij was het ontmoeten van drummer Bill Goodwin het grootste wonder.

74 jaar oud inmiddels is Goodwin inmiddels en deze doorgewinterde jazzcat is nog niks van zijn souplesse kwijt. Avontuurlijk, improviserend, en straight-ahead als het moet. En swingen! Dit was de man die mij aan de jazz heeft gekregen, want in mijn jeugd was de enige ‘jazzplaat’ in mijn verzameling de live-dubbelaar Nighthawks At The Diner van Tom Waits, waarop deze man (heerlijk) drums speelt. Daar moest ik als Waits-fan natuurlijk het mijne van weten.

Bill vertelde na afloop van het optreden honderduit. Die heeft dus gespeeld met iedereen hè: Art Pepper (“he lived across from my house in Palm Springs”), Steely Dan, Mose Alison, Bud Shank, George Shearing, John Scofield en ook en vooral heel veel met Phil Woods. Daarnaast ook nog producer van tientallen jazzplaten. Fijne man, die Bill, moest ik al snel concluderen.
Toen ik na afloop van deze mooie avond naar huis fietste sloeg ik mezelf  voor mijn kop: geen selfie gemaakt! Argh! Nu moeten jullie het met mijn woord van eer doen. En met een video van het te gekke Kirk Knuffke trio. Met de legendarische Bill Goodwin dus op drums en de ook niet misse Mark Helias op bas. Verse video van deze tour.  Enjoy.

 

 

 

In de taxi met John Engels (80)

Afgelopen week woensdag 13 mei werd levende Nederlandse jazzlegende John Engels 80 jaar. De verjaardag van de onvermoeibare meesterdrummer (die speelde met zo’n beetje iedereen die er toe doet en deed in de Nederlandse jazz en ver daarbuiten) werd groots gevierd met de Vogel Vrij Tour waarin de drummer optrad met diverse bands, waaronder het Barnicle Bill Trio, zijn eigen
John Engels Kwintet en het legendarische Louis Van Dijk Trio. Op zijn verjaardag speelde John in het Bimhuis met diverse extra gasten waaronder Jacques Schols, Benjamin Herman, Bart Van Lier, Ruud Breuls, Ruud Ouwehand, Rob Van Bavel en vocalisten Fay Claassen en Masha Bijlmsa. Zelfs John’s vrouw Liz deed een duit in het zakje met een ontroerende vertolking van Nature Boy. Je kunt dit alles terugluisteren op de geniale radio service van Bimhuis Radio als je wilt, klik daarvoor hier. Ik deed toevallig als invaller die avond de presentatie, en het was een gezellige en bij vlagen geniale chaos. Vooraf mocht ik het genoegen smaken om met John en Liz in de taxi naar het Bimhuis te rijden. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om John in de auto te interviewen -dit moest, omdat Bimhuis Radio de Engelse taal als voertaal gebruikt in…juist, het Engels. En het leverde een kort maar in mijn ogen leuk en ontroerend audio-portretje op van John.

https://soundcloud.com/jaapboots/interview-in-de-taxi-met-jazzdrummer-john-engels-english

Als je nog meer wilt zien, lezen, horen, voelen, proeven en ruiken, check de biografie ‘Hé vogel wanneer spelen we weer?’ van Jeroen De Valk of duik in John via de YouTube -en vergeet vooral zijn werk met Boy Edgar’s Big band niet (recentelijk uitgebracht door het onvolprezen Jazz Archief). Als je nog meer tijd heb luister dan vooral naar de legendarische Nederlands bop-band The Diamond Five waarin John van eind jaren vijftig tot media jaren zestig mee schitterde. En als iemand nog een exemplaar op vinyl heeft van ‘Brilliant’ van deze band mag-iemij benaderen :-).